Мусаллам аст, ки дар заминаи рушди бемайлони тамоми соҳаҳо, талаботи инсон низ тарзу усулҳои наву муосирро касб менамояд. Ҳамин омил боис шудааст, ки дар шароити кунунӣ технологияҳои иттилоотиву коммуникатсионӣ дар раванди зиндагии шаҳрвандон ҷойгоҳи хосаро касб намудаанд. Алоқаи мобилӣ ва Интернет аз ҷумлаи ихтирооти нави инсоният маҳсуб ёфта, бо рўйи кор омаданаш дар самти муоширати инсонҳо таҳаввулоти ҷиддӣ ба миён омад. Зеро тавассути технологияҳои зикршуда муносибати шаҳрвандон бо якдигар тавсеа ёфта, дар ин замина пешрафти бахшҳои гуногун таъмин гаштаанд. Шояд саволе пайдо шавад, ки чӣ гуна алоқаи мобилӣ ва Интернет метавонанд дар пешрафти соҳаҳои гуногун саҳмгузор бошанд? Посухи ин суол хеле оддист, сарфаи вақт ва огоҳӣ аз набзи ҷомеа. Табиист, ки истифодаи алоқаи мобилӣ ва баҳравар гаштан аз сомонаҳои шабакаи умумиҷаҳонии интернет низ фарҳанги худро дорад. Мутаассифона, аз шиносойӣ бо мазмуну моҳияти маводи баъзе сомонаҳои интернетӣ маълум мегардад, ки аксари онҳо аз воқеият фарсахҳо дур буда, ҳадафашон гумроҳ намудани шаҳрвандон аст. Тааҷҷубовар аст, ки дар чунин матолиб дастовардҳое, ки давоми 30 соли соҳибистиқлолии кишварамон, ки таҳти роҳбарии фарзанди фарзонаи миллати тоҷик Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадаанд, сарфи назар гашта, муаллифони «гумном» камбудиҳои ҷузъиро ба сифати мушкилоти глобалӣ арзёбӣ намуда, ба ибораи халқӣ «аз таги нохун чирк мекобанд». Вале, чунин муносибати муғризона ба ҳеҷ ваҷҳ наметавонад дастоварду пешравиҳои давлати моро зери суол гузорад, зеро «чизе, ки аён аст, ҳоҷат ба баён нест». Барои он ки суханонам асоси воқеӣ дошта бошанд, лозим медонам чанд далел орам. Ҳамватанони азиз бояд дарк намоянд, ки солҳои 1992-1995 буҷети давлатӣ қариб қурбе надошт, сатҳи таваррум зиёда аз чор рақамро ташкил медод. Дар ин давра музди меҳнати муаллимон ва духтурон, агар ба ҳисоби сомонӣ гирем, ба 35 сомонӣ ва хизматчиёни давлатӣ ба 15-17 сомонӣ баробар буд, ки он ҳам сари вақт пардохт намегардид. Аз соли 1995 сар карда, нисбатан ба танзим даровардани буҷет оғоз гардида, ҳаҷми даромади он сол ба сол афзун истодааст. Муҳимтар аз ҳама он аст, ки Ҷумҳурии Тоҷикистон дар даврони истиқлолият ислоҳоти ҷиддии сохториро дар самтҳо ва соҳаҳои ҳаётан муҳими давлат, ба монанди идоракунӣ, молия, бонкдорӣ, бахшҳои воқеии иқтисодиёт, инчунин маориф, тандурустӣ, ҳифзи иҷтимоии аҳолӣ оғоз намуда, бо қабул ва татбиқи як силсила барномаҳои рушди иҷтимоиву иқтисодӣ ва андешидани тадбирҳои судманд ба татбиқи нақшаҳои азими рушд заминаи мустаҳкам гузошт. Далелҳои овардашуда «қатрае аз баҳр»-ро шабеҳ аст, зеро пешравӣ ва дастовардҳо хеле зиёданд, ки нодида гирифтани онҳо беинсофист. Аз ин нуқтаи назар ҳамватанони моро мебояд ба сафсатаҳои баъзе сомонаҳои интернетӣ фирефта нашаванд.
Вахдат ва сулҳу оромӣ кафолати рушди ҷомеъа.- Котиби маҷлиси судии суди иқтисодии шаҳри Душанбе Обидзода Ҷ.
admin Баромадҳо, Маърӯзаҳо ва мақолаҳо