Мардуми бофарҳанги ҷумҳури бояд, дар истифодаи қувваи барқ ба исрофкорӣ роҳ надиҳанд, балки сарфакорона онро истифода намоянд. Бо боварии комил гуфта метавон, ки дар натиҷаи истифодаи сарфакоронаи қувваи барқ дар саросари кишвар проблемаи бавуҷудомада бартараф карда мешавад. Дар истифодаи қувваи барқ мебояд то ҳадди имконпазир сарфакорона амал намуд. Агар мо нисбати барқ бепарвоӣ зоҳир намоем ва дар сарфакорона истифода бурдани он, кӯшиш накунем пас моро хатари аз даст додани истиқлолияти коммуникатсионӣ таҳдид мекунад. Дар саросари кишвар ба кор даромадани корхонаҳои калони саноатӣ, амал кардани боғҳои фароғатӣ ва дигар марказҳои калони сарфкунандаи қувваи барқ боиси ба миқдори зиёд масраф гардидани қувваи барқ гаштааст. Ҳамин тавр, ҳар як шаҳрванди ҷумҳуриро мебояд, дар проблемаи ба миён омада якҷо саҳми худро гузоранд. Ёдрас мешавем, ки дар солҳои аввали истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон аз норасоии барқ дар бисёре аз минтақаҳои кишвар мардум ранҷу машаққати зиёде кашиданд. Аз ҳамин сабаб, шаҳрвандонро мебояд, дар ин давраи мушкил якҷо бошанд то ки боз проблемаи давраи гузашта ба вуҷуд наояд.
Ба даст овардани истиқлолияти коммуникатсионӣ барои Ҷумҳурии Тоҷикистон ба осонӣ наомадааст, бо мушкилиҳои зиёд, яъне сохтмони неругоҳҳои барқии обӣ, ки баъди пош хӯрдани Иттиҳоди Шӯравӣ аксарияти онҳо аз фаъолият боз монда буданд, бо сармояи мамлакатҳои хориҷа таъмир ва азнавсозӣ карда шудаанд. Ба қадри ин бояд расид.Ба даст овардани истиқлолияти коммуникатсионӣ дар Ҷумҳурии Тоҷикистон яке аз мақсадҳои асосии стратегии ҷумҳурӣ ба шумор меравад. Мақсади стратегӣ бо дастовардҳои назаррас амалӣ шуда истодааст. Сохтмони неругоҳҳои барқии обӣ ва ба кор даровардани онҳо аз амалӣ шудани мақсади стратегии Ҷумҳурии Тоҷикистон шаҳодат медиҳад.Хулоса, мардуми бо тамаддуни Тоҷикистон аз ӯҳдаи ҳалли ин мушкилӣ мебарояд. Бо боварӣ метавон гуфт, ки ин муаммо дар муддати кутоҳ ба пуррагӣ бартараф карда мешавад. Мо ба ояндаи дурахшони Ҷумҳурии Тоҷикистон боварӣ дорем.