Истиқлолият барои мо рамзи олии Ватану ватандорӣ, бузургтарин неъмати давлатсозию давлатдории мустақил, кору пайкорҳои пайгиронаи созандагӣ, азму талошҳои фидокоронаи расидан ба истиқлолияти сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангӣ, таҳкими меъёрҳои ҷомеаи шаҳрвандӣ ва ҳаёти озодонаи ҳар фард ва санаи олитарини дараҷаи бахту саодати воқеии миллат мебошад.
Бо шарофати истиқлолият давраи навини давлатсозию давлатдории мустақилона бо роҳи гузаронидани ислоҳотҳои иқтисодӣ, иҷтимоӣ, дигаргун сохтани шакли моликият, ташаккули иқтисодиёти миллӣ ва сохторҳои нави идоракунии он, густариши муносибатҳои бозоргонӣ оғоз ёфт.
Дар шароити имрӯза хадафи стратегии ҷомеаи навини тоҷикон эъмори давлати демократӣ, ҳуқуқбунёд, иҷтимоӣ ва дунявӣ, таъмини волоияти қонун ва амнияти ҷомеа, таҳкими дастовардҳои истиқлолият, ҳимояи манфиатҳои умумимиллӣ ва ташаккули ҷомеаи шаҳрвандӣ мебошад. Истиқлолияти давлатӣ муқаддастарину азизтарин неъмат, рамзи саодат ва асолати миллат, шарафу номуси ватандорӣ ва нишонаи пойдориву бақои давлат мебошад.
Тавре ба ҳамагон маълум аст, миллати тоҷик то ба даст овардани Истиқлолияти давлатӣ роҳи дарозу пурмашаққатро тай намуда, пойдор нигоҳ доштани он низ осон ба даст наомадааст. Баъди ба даст овардани истиқлолияти давлатӣ дар Тоҷикистон бархӯрди манфиатҳои гуруҳҳои мухталиф ба вуҷуд омада, давлатро як буҳрони сиёсию иҷтимоӣ фаро гирифт. Бо баргузории Иҷлосияи 16-уми Шурои Олӣ ва ба ҳайси Раиси Шурои Олӣ интихоб гаштани муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, таърихи Тоҷикистон саҳифаи навини худро боз кард. Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар чунин як давраи басо мушкил масъулияти бузургро ба зиммаи хеш гирифта, ба он муваффақ шуд, ки манфиати умумимиллиро аз манфиатҳои шахсӣ, гурӯҳӣ ва маҳалливу минтақавӣ боло гузорад. Бо шарофати сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон халқи Тоҷикистон ҳамчун қисми ҷудонашавандаи ҷомеаи ҷаҳонӣ роҳи бунёди давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва ягонаро пеш гирифт.
Бадхоҳони миллати тоҷик бо роҳи барангехтани низоъҳои дохилӣ ва бозиҳои сиёсӣ тавонистанд аввал миллати моро ба гирдоби мухолифат ва муқовимати сиёсӣ кашида, баъдан давлати ҷавони Тоҷикистонро дучори ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ гардонанд. Мардуми тоҷик оқибатҳои фоҷиабори мухолифати мусаллаҳона ва ҷанги таҳмилии шаҳрвандиро бо чашми худ дид ва меваи талхи нооромиҳоро чашид.
Дар ин давраи нобасомониҳои ҷанги шаҳрвандӣ касе иродаи сарварӣ намудани халқи парокандаи тоҷикро надошт ва ин фарзанди фарзонаи миллат тавонист давлати парокандаро сарҷамъ намуда, давлати буҷаааш қариб ба сифр расидаро то ба имрӯз, ки ба авҷи пешрафт ва нумӯи он омада расидааст, ба уҳда гирифт.
Яке аз аввалин суханони раиси навинтихоби Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ин буд, ки “Ба хотири барқарории сулҳ ва бозгашти ҳамаи фирориён ба Ватан ман тайёр ҳастам, ки ҷонамро қурбон созам”.
Ин аст, ки тамоми давлатҳои манотиқи ҷангзада дастоварди нодири сулҳи моро намунаи мактаби сулҳоварӣ арзёбӣ намуда, мавриди тадқиқ ва истифода қарор медиҳанд.
Новобаста аз нобасомониҳо ва ҷанги шаҳрвандии солҳои аввали истиқлолият Ҷумҳурии Тоҷикистон дар тӯли 32 соли минбаъда тавонист сулҳу ваҳдатро барқарор намуда, ба эъмори давлати соҳибихтиёр, демократӣ, ҳуқуқбунёд, дунявӣ ва иҷтимоӣ даст ёбад, ҳуқуқу озодиҳои инсонро эътироф, риоя ва ҳифз карда, миёни кишварҳои минтақа ва ҷаҳон мақому манзалати худро пайдо намояд.